Mój reportaż dotyka rzadko podejmowanego — można by rzec — niewygodnego wątku w tak szeroko i często komentowanym dziennikarsko temacie wojny na Ukrainie. Niewygodnego z uwagi na swoiste niedopasowanie do przekazu mainstreamowego, a dotyczącego poświęcania przez siły zbrojne Ukrainy swoich własnych obywateli, zwłaszcza w pierwszej fazie wojny w 2022 roku, kiedy to wojska Putina podejmowały taktykę niezwykle niehumanitarnej osłony swoich strategicznych militarnych stanowisk, rozstawiając je w pobliżu budynków mieszkalnych i czyniąc tym samym z ukraińskich cywilów żywe tarcze.

Decyzja o ewakuacji Eleny i jej dwudziestu jeden psów do Polski była podejmowana w bardzo wąskim gronie, który ograniczał się do moich najbliższych przyjaciół i rodziny. Nie było czasu na przeliczenia, kalkulacje czy refleksję o tym, co zrobimy w najbliższej przyszłości. Dlatego też szczególnym darem w tamtym trudnym czasie byli ludzie, którzy postanowili dobrowolnie włączyć się w pomoc Elenie. Muszę przyznać, że skala pomocy zaskoczyła nie tylko ją, ale także i mnie. Już w ciągu pierwszych siedmiu dni jej pobytu w Bielsku-Białej rozwiązaliśmy szereg problemów związanych ze znalezieniem dla Eleny nowego domu, pracy dla niej, właściwej opieki weterynaryjnej dla jej małych podopiecznych, ich wyżywienia. To niezwykle budujące, że tak wspaniali ludzie żyją wśród nas. To było — dla mnie osobiście — niezwykle ważne i potrzebne doświadczenie, dzięki któremu przekonałem się, że tragizm i szaleństwo wojny nie zniszczyły dobra.

Opowiedziana przeze mnie historia jest pokłosiem moich osobistych doświadczeń. Chociaż byłem w nią bezpośrednio zaangażowany, starałem się, aby stworzony przeze mnie materiał był w pełni obiektywnym przekazem. Moją osobistą myśl postanowiłem jednak zawrzeć w tytule reportażu.

Matuszka to rosyjskie słowo posiadające pewne znaczenia ważne przede wszystkim z punktu widzenia prawosławnej teologii; może też oznaczać matkę — w tym kontekście bardzo bezpośrednio nawiązuje do relacji łączącej Elenę i jej psy. Przez wiele miesięcy mogłem obserwować ich piękną więź opartą na zaufaniu, szacunku i... współzależności, bo tak się składa, że matuszka jest też określeniem oznaczającym rodzimy, drogi element przyrody lub świata. Dla Eleny tym szczególnym elementem były właśnie jej psy, które postanowiła ratować za wszelką cenę. Okazało się, że w kolejnych miesiącach, gdy emocje związane z doświadczeniem wojny opadły i dla Eleny nadszedł czas przeżywania głębokiej żałoby, ten drogi rodzinny skarb, który wiozła ze sobą do Polski, stał się szczególnym rodzajem wsparcia, pozwolił jej przetrwać trudny czas. Przez resztę 2022 roku oddała się bowiem bez reszty pracy z czworonogami, uczestniczyła w wielu wystawach psów rasowych na terenie Polski oraz całej Europy, zajmując bardzo wysokie lokaty, najczęściej pierwsze miejsca. Doskonale zdawałem sobie sprawę, iż jest to element jej osobistej terapii. Pod koniec maja 2023 roku Elena razem ze swoimi psami powróciła do Charkowa. Bardzo tęskniła za tą częścią rosyjsko-ukraińskiego

pogranicza, którą nosiła głęboko w duszy, a której nie mogła zabrać ze sobą w Beskidy. Nadal utrzymuję z nią serdeczny kontakt. Z niezwykłą serdecznością wspomina czas spędzony w naszym kraju. Myślę, że poprzez pomoc, która została Elenie okazana, ludzi w nią zaangażowanych postanowiła zamknąć w swoim sercu i uczynić swoimi nowymi matuszkami — drogocennymi elementami jej osobistego życia, które tym razem zawiozła do Charkowa, pod rosyjską granicę.

.

Tytuł: Stan drogi przy ulicy Motyli
Autor: Marcin Tomalak
Szkoła: VI Liceum Ogólnokształcące z Oddziałami Integracyjnymi w Bielsku-Białej

Reportaż opowiada o fatalnym stanie drogi przy ulicy Motyli na terenie Bielska. Mieszkańcy od wielu lat starają się o remont, jednak nikt do tej pory nie zainteresował się ich apelami. Ostatnio zapadła ostateczna decyzja, iż droga należy do miasta i dzięki temu pojawiło się światełko w tunelu i może uda się drogę naprawić.

Na pierwszych warsztatach wypisywaliśmy propozycje tematów, które mogą zainteresować mieszkańców naszego miasta. Problem drogi najbardziej mnie zainteresował, ponieważ mogłem zrobić o nim ciekawy reportaż. Sprawa modernizacji drogi dotyczy mojej rodziny, dlatego jest mi szczególnie bliska.

Zarówno ja, jak i mieszkańcy, oczekujemy, że droga, która od 20 grudnia bez wątpienia już jest miejska, zostanie naprawiona w szybkim terminie, aby można było na nią wylać asfalt, o który mieszkańcy tyle lat proszą bezskutecznie.